Abonneren  Inloggen

'Milieuvriendelijke postduiven'

16 december 2019

Het schrappen van het FNV Magazine valt verkeerd bij grafici. ‘Ik voel mij enorm in de steek gelaten door mijn vakbond,’ schreef een graficus die ook lid is van de bond. De boosheid kwam met name door de gebruikte argumentatie van FNV, zoals: ‘2,5 miljoen magazines, je wil niet weten hoeveel bomen daarvoor omgaan’ en ‘duizenden liters inkt, verpakkingsmateriaal en alle gassen van vrachtwagens en busjes. Wij kunnen daar als FNV niet meer achter staan.’ PRINTmatters hoofdredacteur Robbert Delfos moest daar even iets over kwijt in een column.

Uit PRINTmatters editie 8 2019:
‘Goedemiddag meneer Busker, u spreekt met Robbert Delfos van PRINTmatters. Als ik het goed heb, bent u voorzitter van de vakbond FNV. Ik ben van dat blad dat altijd over dode bomen schrijft. Ja, die dode bomen vormen een probleem waar echt eens iets aan gedaan moet worden. Kom ik zo op terug. Misschien kent u ons via uw collega’s van FNV Kiem. Zij behartigen de belangen van bij u aangesloten leden uit de grafimediabranche. Dat zijn de mensen die al die dode bomen veroorzaken. Ook onderhandelen uw collega’s altijd met de werkgevers in die dode-bomen-branche over de nieuwe cao. En vergeet niet dat uw collega’s er altijd als de kippen bij zijn om actief betrokken te zijn bij reorganisaties als er weer banen bedreigd worden bij die grafische milieuvervuilers. Eigenlijk is dat toch de mooiste baan die er is, mensen beschermen. Ik begrijp het wel hoor dat u stopt met het drukken van uw clubblad. Er moet een eind komen aan dode bomen. Het milieu gaat tenslotte voor mensen, ja toch? Het milieu moet ook veel langer meegaan. De reden dat ik u bel, is om eens te peilen of u er voor voelt om samen te kijken naar de mogelijkheid om bomen te kweken die een eeuwig leven hebben. Nooit meer dode bomen. Dat zou toch mooi zijn?’

'Zeker weten dat ook dat onze planeet naar z’n mallemoer helpt'

‘Ja, fijn dat u belt meneer Delfos. U bent nog net op tijd, want over enkele dagen trekken we de stekker er uit. We hebben de hand weten te leggen op een koppel milieuvriendelijk postduiven om te communiceren. We krassen dan in berkenschors onze boodschap en die moet dan verspreid worden. Ja, dat is best een uitdaging. Maar ja, je moet wat. Weet u hoe vervuilend email is? Die servers slurpen energie en dat komt ook allemaal uit die energieslurpende biomassacentrales waar ook allemaal bomen in weggefikt worden. Het is genoeg geweest. Auw, verd… stoor ik mijn hoofd. Ja, we werken vanaf vandaag in het donker, want weet u hoeveel energie dat kost? Al die verlichting in zo’n kantoorgebouw? Nou, ik ook niet, maar zeker weten dat ook dat onze planeet naar z’n mallemoer helpt. Ik weet zeker dat we op het goede spoor zitten. Goed idee dat van die bomen die eeuwig leven. Daar kom ik op terug. Maar ik moet nu naar huis, want hier is de computer afgesloten en  ik moet nog een ticket boeken voor een vliegtripje naar Bali.’